Obserwuję uważnie firany w moim pokoju. Poprawiam uwierające mnie fiszbiny od stanika tak, że w rezultacie wbijają mi się w żebra jeszcze bardziej. Staram się monitorować mój oddech, moje emocje, moje poddenerwowanie i lęki, uwierające fiszbiny i nieruchomą ścianę z muślinu. Podobno tak można się uspokoić. Spokój jednak do mnie nie przychodzi, mimo że znam już każdą nitkę na firanie i wszystkie jej zaciągnięcia, więc drugi raz poprawiam stanik...

Czasami mam zły dzień i przebieram się wtedy za miasto, peron na dworcu i przejście dla pieszych. Zakładam na siebie stonowany kostium utkany z ruchliwych ulic, który nadaje mi rozpędu, pozwala szybko przemykać w tunelu i zapewnia miejsca siedzące w pociągu...

Niewiele relacji jest dla mnie tak bardzo intymnych jak ta z kobietą, którą na świat sprowadził Manet, malując swoje „Śniadanie na trawie”. Moje myśli uporczywie wracają do niej od czasu, kiedy zobaczyłam obraz po raz pierwszy i wiedziałam już wtedy, że nasze połączenie będzie tym szczególnym, od którego nie sposób uciec i któremu nie należy się opierać...

Właściwością, która naoliwia wszystkie moje wewnętrzne mechanizmy, aby działały przynajmniej względnie przyzwoicie, jest poszukiwanie nieodwzajemnionej miłości w zjawiskach, dla których moja obecność jest obojętna, czy też może nawet zupełnie zbędna. Nie mogę więc być niesprawiedliwa i zbyć milczeniem moich nieśmiałych, ale też bardzo żarliwych uczuć wobec kobiet i dźwięków, a w szczególności w stosunku do konkretnego rodzaju dźwięku, którego naturalna kobiecość wpędza mnie za każdym razem dalej w labirynt zauroczenia...