Ostatnio, kiedy jechałam busem przez całą Polskę, i przez całą Polskę próbowałam znaleźć odpowiednie ułożenie nóg przy ograniczonych możliwościach przestrzennych, naszła mnie myśl, której zupełnie w tej sytuacji się nie spodziewałam.

Umówiłam się na dziś z hydraulikiem, by naprawił cieknące rury. Chciałabym móc powiedzieć, że się spóźniał, ale przestrzegał mnie wyraźnie, że będzie między czternastą a siedemnastą, więc od czternastej wyczekiwałam go w napięciu, poprawiając nerwowo włosy i chodząc między oknami.

Mieszkanie Pani F. mieści się na czwartym piętrze. Kiedy stoję pod domofonem, by usłyszeć zniekształcony krzyk upewniający się, że ja to ja, że przyszłam na umówioną godzinę, to zawsze zastanawiam się, jak mała, lekko przygarbiona kobieta odnajduje w sobie siły, by codziennie wspinać się przez narastające piętra schodów, które dla mnie zdają się nigdy nie mieć końca.

Zdarza mi się, że gdy idę ulicą, którą znam całkiem dobrze, nagle dopada mnie uczucie, że nie znam jej przecież wcale i właściwie, to jestem zgubiona.

Zwracam się więc ze swoim manifestem do wszystkich osób w języku polskim, by odmienić was przez przypadki, losowe zdarzenia życia codziennego, odmienić was na lepsze.