Niewczas to moje drugie imię. Jako nastolatka obserwowałam trzęsienie ziemi pamiętnego roku ’89. Starzy się bali: co to będzie? Na jakiej egzekutywie trzeba postawić takie pytanie, z czyjego referatu nasłuchiwać odpowiedzi? Kto w trakcie składania samokrytyki przed aktywem zacznie nagle wieszczyć i przepowie nam wszystkim przyszłość? Nie ma już referatów i egzekutyw, nie będzie już składania samokrytyki – mówili młodzi, ale jednocześnie starsi ode mnie o lat kilka.

Mam dwadzieścia dwa lata i stoję na peronie o siódmej rano. Jest jeszcze zupełnie ciemno, a ja jestem kobietą, która godzinę wcześniej pokłóciła się ze swoim mężem przy śniadaniu. Mój ojciec powiedziałby, że to dlatego, że za wcześnie wyszłam za mąż, ale ja byłam w tej kuchni i wiem, że tak naprawdę pokłóciliśmy się o gotowane ziemniaki.

Frédédic Beigbeder opisał w książce historię swojej miłości i stwierdził, że miłość trwa trzy lata. W pierwszym roku jest namiętnością, w drugim — czułością, a w trzecim — nudą.

Jestem zadeklarowaną wyznawczynią świętego spokoju, każdego dnia zmawiam do niego litanię i składam swoje rutyny w ofierze na ołtarzu przewidywalności. Kult ten wyssałam z mlekiem matki, która w całym swoim życiu życzyła sobie tylko świąt spokojnych, wakacji spokojnych, spokojnego wieczoru i zwiastowania świętego spokoju, kiedy pytałam, gdzie dokładnie w spiżarni położyła pomidory w puszcze.

Dorota nudziła się w pracy. Nie było zbyt wielu potrzebujących nowych dowodów, śluby udzielane przez szefową to też była rzadkość. Więc po południu, kiedy urząd miasta pustoszał z nielicznych interesantów, był czas pogadać o tym i owym.