Jest taka scena w filmie "Dzień świra", w której główny bohater, grany przez Marka Kondrada, jedzie pociągiem. Podróż jest gehenną. Współpasażerowie doprowadzają naszego bohatera swoim zachowaniem, mówieniem, niemyśleniem - ogólnie sobą, na skraj mentalnej zapaści...

Miłość zawsze łączy się z jakimś cierpieniem. Nie ma prawdziwej miłości bez prawdziwego cierpienia. Już starożytni dostrzegli tę prawdę i przedstawiali Amora z łukiem i strzałą, a amor (miłość) rymowali z dolor (cierpienie). Strzała jest ostra, dlatego rani i zadaje ból.

Niewczas to moje drugie imię. Jako nastolatka obserwowałam trzęsienie ziemi pamiętnego roku ’89. Starzy się bali: co to będzie? Na jakiej egzekutywie trzeba postawić takie pytanie, z czyjego referatu nasłuchiwać odpowiedzi? Kto w trakcie składania samokrytyki przed aktywem zacznie nagle wieszczyć i przepowie nam wszystkim przyszłość? Nie ma już referatów i egzekutyw, nie będzie już składania samokrytyki – mówili młodzi, ale jednocześnie starsi ode mnie o lat kilka.

Mam dwadzieścia dwa lata i stoję na peronie o siódmej rano. Jest jeszcze zupełnie ciemno, a ja jestem kobietą, która godzinę wcześniej pokłóciła się ze swoim mężem przy śniadaniu. Mój ojciec powiedziałby, że to dlatego, że za wcześnie wyszłam za mąż, ale ja byłam w tej kuchni i wiem, że tak naprawdę pokłóciliśmy się o gotowane ziemniaki.

Frédédic Beigbeder opisał w książce historię swojej miłości i stwierdził, że miłość trwa trzy lata. W pierwszym roku jest namiętnością, w drugim — czułością, a w trzecim — nudą.