Była to wyspa życia, wyłuskana spod ziemi rozbudzonymi zmysłami. Rozkwitła jak dziki, polny kwiat, rodzący się znikąd na pustej, wyjałowionej glebie. W wymarłym o szarym świcie miejscu zaroiło się nagle od ciał czarnych, zwinnych. Plennych i bezkompromisowych.

Stoję w przeciągu, okrakiem między dwoma peronami. Nawiane liście i papierki wzmagają ogólny chaos, niepodjęte decyzje drapią po kostkach, jak zwinięte w kulki jeże. Czekam na wszystko, nie oczekując niczego. Czas się rozpływa, a ja w nim.