Obudziłem się, sięgnąłem po opaskę mentalną, zacząłem pisać, kilkadziesiąt minut później wiersz był gotów. Zamieściłem go na stronie autorskiej. Śniadałem. Siedziałem w jadalni w samych bokserkach przy wielkim mahoniowym stole, jadłem kanapki z kawiorem z bieługi, popijałem kawą pozyskiwaną z odchodów słonia (najdroższą na świecie i najgorszą na świecie pod względem smaku).

Przychodzi baba do lekarza, a lekarz na to: proszę się rozebrać. Do stanika? Nie, do gołej baby, proszę pani! - …oczywiście żartuję! - doktor zaraz się poprawiał. Nie chciał nikogo urazić, to przede wszystkim, ale też nie chciał, żeby baby się rozbierały.

Oddział miał być remontowany. Zgarnęli nas do jednej sali. Zostaliśmy tylko my, „recydywiści” i „długodystansowcy”. A sala, po staremu, była duża, teoretycznie sześcioosobowa. Dopakowali nam jeszcze dwa łóżka. Mieliśmy się jak przysłowiowe sardynki w puszce. Do tego co chwila wpadała do nas pielęgniarka-jędza, ponoć stara panna, i otwierała prawie na oścież oba okna. „Śmierdzi tu chłopem” - mówiła.

W jej mieście mówiło się, że liczą się rodzina i pieniądze. Ona nie miała ani jednego ani drugiego. Gdy skończyła dwadzieścia jeden lat, wyprowadziła się z domu, a mniej więcej czterdzieści, kiedy zrozumiała, że nigdy nie będzie jej stać na własny.

Toma ogarnęły okropne mdłości akurat w momencie, gdy kelnerka podała mu kubek wrzącej wody, do którego zaraz wrzucił kilka ususzonych ziół z Ziemi, stale przechowywanych w papierowej torebce, niestarannie opisanej „lądowanie”. Kapitan wiedział, że przybycie na planetę K21-4b będzie o wiele bardziej nieprzyjemne niż by tego chciał, ale nie miał innego wyboru, musiał odebrać stąd swojego kompana podróży.