Blog

Pewien finansista, w czasie przypadkowego, wakacyjnego spotkania przy hotelowym stole wyznał, że obraziłby się, gdyby ktoś nazwał go „dobrym człowiekiem”. Według niego, „dobry człowiek jest poczciwą safandułą, który wprawdzie nikomu świni nie podłoży, ale jest bez znaczenia i nie wart uwagi, bo na pewno niczego nie wymyśli.”

Lidię wywlekli nocą z domu. Żołnierz Wehrmachtu okręcił sobie jej warkocz wokół pięści i pociągnął, zrzucając ją z łóżka na podłogę. Drugą ręką zerwał kołdrę, żeby przekonać się, czy poza nią nie spał tam ktoś jeszcze. Na szczęście brat od dawna nie bywał w domu. Poszedł do lasu, w góry. Gdzie i pod kim służył, nie wiedzieli. Nie przychodził do domu po jedzenie, pewnie żeby ich nie narażać. W niczym to nie pomogło – myślała Lidia, wpychając półkożuszek i sukienkę do poszewki, bo prawdziwych podróżnych walizek nie mieli.

Gdy ludzie zorientują się, że niemal każdy człowiek cierpi, często są tym głęboko poruszeni, ale potrafią zrobić wszystko, by współczucie nie zmieniło ich dotychczasowych priorytetów. Odruchy szlachetności w plemionach i narodach wciąż zanikają, lecz zarazem potrafią objawić się nagle, zwykle dzięki przykładowi ekscentrycznej osoby.

Tolerancja niezmiennie przypomina słoneczne lato, przychodzące po ponurej zimie. W ciągu wieków jej słoneczny blask pojawia się i znika. Tolerancja to nie lekarstwo stworzone przez współczesną medycynę, ale bardzo stary specyfik o krótkotrwałym działaniu.

Niemiec wiedział, że Franz zostawił w domu matkę i trzech młodszych braci na niewielkim gospodarstwie. Tyle robotnik opowiedział o sobie towarzyszom, a najgorliwszy z nich przekazał, co trzeba Normanowi. Wiedział, że lubi być zorientowany, kogo Rzesza przysyła mu do roboty.