Blog

Jestem zadeklarowaną wyznawczynią świętego spokoju, każdego dnia zmawiam do niego litanię i składam swoje rutyny w ofierze na ołtarzu przewidywalności. Kult ten wyssałam z mlekiem matki, która w całym swoim życiu życzyła sobie tylko świąt spokojnych, wakacji spokojnych, spokojnego wieczoru i zwiastowania świętego spokoju, kiedy pytałam, gdzie dokładnie w spiżarni położyła pomidory w puszcze.

Dorota nudziła się w pracy. Nie było zbyt wielu potrzebujących nowych dowodów, śluby udzielane przez szefową to też była rzadkość. Więc po południu, kiedy urząd miasta pustoszał z nielicznych interesantów, był czas pogadać o tym i owym.

Świadomość tajemnicy jest trudna do oswojenia. Kto chce otworzyć się na uznanie tajemnicy i pytań bez oczywistej odpowiedzi, musi najpierw zdobyć się na intelektualną skromność i poczucie pokory wobec rzeczywistości przerastającej nasze zdolności poznawcze.

W przeciętnym kraju o przeciętnym dostępie do telewizji i komputerów, statystyczny młody człowiek, cokolwiek to znaczy,  do osiemnastego roku życia widzi około 200 tysięcy scen przemocy oraz 40 tysięcy morderstw i zapełnianie cmentarzy postrzega jako świetną rozrywkę.

Roberta poznałam w legendarnym lokalu „Chata”. Pojawił się w wiosenny wieczór, w grupie wiejskich singli. Nieczęsto ta grupa zjawiała się w miasteczku, preferując raczej „Niagary”, „Rodea” i inne dyskoteki w okolicznych wsiach.