Blog

Dawno, dawno temu w miasteczkowych koszarach stacjonowało wojsko. Kabewu, mówili na nie. Żołnierze zajmowali budynki przedwojennego wojska, ale nie uczyli ludzi czytać i pisać, tak jak to robili tamci. Urządzali za to potańcówki w domu ludowym, który stał wtedy całkiem pusty, ze zbombardowanym w czasie nalotów dachem.

Jest taka scena w filmie "Dzień świra", w której główny bohater, grany przez Marka Kondrada, jedzie pociągiem. Podróż jest gehenną. Współpasażerowie doprowadzają naszego bohatera swoim zachowaniem, mówieniem, niemyśleniem - ogólnie sobą, na skraj mentalnej zapaści...

Miłość zawsze łączy się z jakimś cierpieniem. Nie ma prawdziwej miłości bez prawdziwego cierpienia. Już starożytni dostrzegli tę prawdę i przedstawiali Amora z łukiem i strzałą, a amor (miłość) rymowali z dolor (cierpienie). Strzała jest ostra, dlatego rani i zadaje ból.

Niewczas to moje drugie imię. Jako nastolatka obserwowałam trzęsienie ziemi pamiętnego roku ’89. Starzy się bali: co to będzie? Na jakiej egzekutywie trzeba postawić takie pytanie, z czyjego referatu nasłuchiwać odpowiedzi? Kto w trakcie składania samokrytyki przed aktywem zacznie nagle wieszczyć i przepowie nam wszystkim przyszłość? Nie ma już referatów i egzekutyw, nie będzie już składania samokrytyki – mówili młodzi, ale jednocześnie starsi ode mnie o lat kilka.