Blog

Mam na imię Matrioszka. W środku mam krajobraz po bitwie, który w środku ma ocean spokojny...

Wyobrażenie piekła było w mojej świadomości zawsze obecne, jednak nie od zawsze wyglądało tak samo. Wizja wiecznego potępienia i niemożliwych do opisania tortur ewoluowała w mojej głowie powoli, przechodząc z form konkretnych i obrazowych w coraz bardziej mgliste, co było następstwem lepszego zrozumienia przeze mnie pojęcia abstrakcji i uświadomieniem sobie własnej bezbronności w obliczu prób jej okiełznania. Okazało się jednak, że prosty obrazy zaszczepiony przez moją mamę, zawierający w sobie diabła z rogami i fikuśnym ogonem oraz wnętrze wulkanu z kociołkami, w których gotowali się dyktatorzy, w swojej naiwności jest bliższy prawdy, niż wypociny teologów. Piekło to tak naprawdę scenka rodzajowa, która odgrywa się codziennie na moich oczach, i podobnie jak sympatyczny diabełek ze spokojem mieszający smołę w kotle,  niebezpiecznie balansuje na granicy sielanki i makabry...

Gdybym była znana i funkcjonowała w powszechnej świadomości jako autorytet w sprawach różnych, na pewno o tej porze dostawałabym już mnóstwo listów i maili z pytaniami o to, jak przetrwać ten trudny okres, jakim jest jesień. Moja potrzeba pisania rubryk w magazynach kobiecych musi być jednak realizowana gdzie indziej, z racji tego, że nikt jeszcze nie dostrzegł we mnie potencjału na współczesną znachorkę, czy też lifestylową guru, która poprowadziłaby grono zagubionych dusz przez wiatry, deszcze i ciemności. Mimo mojego szczątkowego doświadczenia w roli pasterza ludu, zupełnie niepytana, czuję potrzebę włożenia rozciągających się wieczorów w ramy definicyjne, które pozwoliłyby okiełznać rozlewającą się leniwie melancholię, zupełnie niepożądaną przez tych nieprzyzwyczajonych do bycia przewrażliwionym bucem...