Blog

Była sobota, wieczór nikły w oczekiwaniach jak plaster sera z supermarketu. Sobota jak to sobota, najpierw działanie zwyczajowe, jakieś telefony niespieszne, sprawy uległe w temacie, przegadane i rozjaśniane słowami, przegryzane chlebem i kiełbasą, potem książka, wodzenie wzrokiem za łańcuchem myśli, i tak wieczór zaciągnął się mrokiem niespodziewanie, czas się zatrzymał i napęczniał bezruchem.

Nie podejdę, boję się, bo on nie ma maseczki. Za to ja mam uniwersalne narzędzie, przydatne w takich wypadkach. Głosem burzę mury, rozganiam nielegalne zgromadzenia publiczne, wytrącam z rąk noże.

Wytrwałość jest najbardziej niepozorną i często istotnie nudną cnotą. Gdy mówimy o odwadze natychmiast zapalają się reflektory, a za kulisami grzmią surmy. Natomiast gdy mówimy o wytrwałości, niekiedy z nutą protekcjonalizmu, gasną wszystkie światła.

Nie jest ani urocza, ani słodka, w co chcieliby wierzyć pochłaniający instagramową karmę. Jest dorosła i doświadczona życiem, rozgląda się czujnie, szukając zagrożenia. Wciąż i wciąż skanuje otoczenie, a kiedy schodzi ze służby, zastępuje ją jej włochaty pobratymiec, równie skoncentrowany na dźwiękach, zmianach krajobrazu, nietypowych powiewach wiatru.