Słowa

Nie jest ani urocza, ani słodka, w co chcieliby wierzyć pochłaniający instagramową karmę. Jest dorosła i doświadczona życiem, rozgląda się czujnie, szukając zagrożenia. Wciąż i wciąż skanuje otoczenie, a kiedy schodzi ze służby, zastępuje ją jej włochaty pobratymiec, równie skoncentrowany na dźwiękach, zmianach krajobrazu, nietypowych powiewach wiatru.

Była to wyspa życia, wyłuskana spod ziemi rozbudzonymi zmysłami. Rozkwitła jak dziki, polny kwiat, rodzący się znikąd na pustej, wyjałowionej glebie. W wymarłym o szarym świcie miejscu zaroiło się nagle od ciał czarnych, zwinnych. Plennych i bezkompromisowych.

Stoję w przeciągu, okrakiem między dwoma peronami. Nawiane liście i papierki wzmagają ogólny chaos, niepodjęte decyzje drapią po kostkach, jak zwinięte w kulki jeże. Czekam na wszystko, nie oczekując niczego. Czas się rozpływa, a ja w nim.

Drogi są u nas okropne. Spłachcie gierkowskiego asfaltu nie sięgają jeden drugiego, rozmazywane po żwirze przez lata używania. Rolnicy za dopłaty unijne kupują więc samochody, którymi nie jeździ się, lecz lata.

Kiedy Marysia miała osiem lat, narodził się Adaś. Malec od pierwszego dnia zdobył serce ojca. Dumny nosił na ręce chłopca spowitego w płótna jak kukiełka, pokazując mu konie i krowy, przesiewając między palcami ziarna zbóż i wymieniając ich nazwy, jakby Adaś tak wcześnie mógł nauczyć się tajników rolnictwa.