Słowa

Pan to była jej miłość, jej cel. Kiedy powiedziała ojcu i matce, że chce iść do klasztoru, spojrzeli na nią inaczej, uważniej, jakby zobaczyli ją po raz pierwszy.

Na takiej łące, pochłonięta walką z toczącym się na niej życiem, by ocalić swoje, przegapiłam nadejście Dimy. Boży człowiek nadszedł z kosą w ręce, nie zauważył roweru z kołami przebitymi na wylot trawą i mnie, niechętnie składającej się w ofierze słońcu w zenicie.

Rozumienie granic może być różnorakie: są granice państw, polityczne, geograficzne, ale też granice ludzkiej wytrzymałości, granice moralne czy granice rozumu.

Wprost proporcjonalnie do rozwoju technologii, spada przystosowanie człowieka do życia na świecie. Jesteśmy świadkami niecodziennego zjawiska reewolucji. Czekam na moment, kiedy skuleni nad ekranem smartfona znów zaczniemy się poruszać na czterech kończynach.

Ironiczne jest to, że te piekielne demony choroby gnieżdżą się w samym środku uśpionego rozumu, w jego centrum, wkradając się tam bezszelestnie niczym kot lgnący do najcieplejszego miejsca w całym organizmie.