Ostatnio chodzę spać wcześnie, więc budzę się o godzinach typu 3:33 ni to wyspana, ni to niewyspana. W końcu znowu zasypiam, ale już po kilku godzinach wahania i z jakąś kanapką ciężko leżącą w żołądku. Dziś też tak się stało, z tym że dziś o ósmej rano był pogrzeb matki mojego sąsiada, więc jak już rozkosznie rozłożyłam się na poduszeczkach, to zaraz musiałam wstać.

Lea pojawiła się wreszcie na dole, bez słowa rzuciła plecak na podłogę, a sama usiadła ciężko na szafce i powoli wiązała sobie buty. Szło jej to wyjątkowo mozolnie. Buty były wysokie do pół łydki i miały z tysiąc dziurek. Przypominały okropne, ciężkie glany punków z mojego dzieciństwa, tylko że te miały zielonkawy kolor.

Było wesoło i pogodnie. Co chwilę na szczyt docierali nowi amatorzy widoków. A było na co popatrzeć. Z tarasu widokowego roztacza się panorama Sudetów. Pstrykano selfie, zdjęcia grupowe. Ktoś nawet wspiął się na barierkę oddzielającą ażurowe schody od popękanych bloków skalnych. Nagle podniosły się krzyki.

Ciemne plamy na jasnych spodniach. Co mi strzeliło do głowy, żeby ubrać takie jasne spodnie? Wszystko na nich widać. Kto w dzisiejszych czasach nosi takie spodnie? Nikt. Ja. Ja noszę. I po co? Mam wrażenie, że odcisnąłem na nich każdą kroplę każdego płynu fizjologicznego, jaki przepływa przez albo wypływa z mojego ciała.

Pchaliśmy samochód dobrych kilka kilometrów. Na więcej nie mieliśmy już sił. Zmordowani, padliśmy na ziemię. Oparci o citroena, szukaliśmy rozwiązania problemu. Rozwiązanie nadjechało ciągnikiem z przyczepą. Traktorzysta zatrzymał się, wysiadł ze swojej maszyny i zajrzał pod maskę naszego auta. Postukał, pomruczał i powiedział, że tym czymś już nigdzie nie pojedziemy.