Przyszła na świat, kiedy Rzesza rozpadała się na kawałki. Przerażony, pijany od rana do nocy Norman, nakazał robotnikom iść, gdzie ich poniosą oczy. Franciszek z żoną i dzieckiem szli bez końca. W grupie uciekinierów skryli się w opuszczonym domu na skraju Duisburga, gdy alianci o świcie zaczęli roznosić miasto w pył. Lidia trzymała Manię, leżąc na żelaznym łóżku bez siennika. Obok łkając leżała kobieta, Polka, poznana przez nich w czasie tułaczki z miejsca na miejsce. Nagle podłoga zatrzęsła się, w deszczu gruzu i pyłu ściana budynku pogrzebała kryjących się w nim ludzi. Kiedy opadł kurz, ogłuszony Franciszek odgrzebał Lidię i zdjął z niej bezwładne ciało kobiety. Mania ocalała, bo ciężar gruzów wzięła na siebie ta, która najbardziej bała się bomb, jakby przeczuwając, że przez nie zginie.

„A może by tak odwiedzić sklep z czekoladkami i kupić tabliczkę dobrej czekolady? Nie musi być droga, chodzi o smak” „Hygge.Klucz do szczęścia” Meik Wiking, str 135.

Pewien finansista, w czasie przypadkowego, wakacyjnego spotkania przy hotelowym stole wyznał, że obraziłby się, gdyby ktoś nazwał go „dobrym człowiekiem”. Według niego, „dobry człowiek jest poczciwą safandułą, który wprawdzie nikomu świni nie podłoży, ale jest bez znaczenia i nie wart uwagi, bo na pewno niczego nie wymyśli.”