Myślisz czasem o swoim dziadku? O tym starym, zdziwaczałym człowieku, o którym pragnie zapomnieć cała twoja rodzina? O tym szalonym, niskim, bezbronnym, rozklekotanym i wyciszonym ludziku, który wszystkie te wasze: „tak” i „nie”; wszystkie te „dzień dobry” i „do widzenia”; „dziękuje” i „spierdalaj” zamienił na przejrzysty system krótkich pomruków i jęków?

Tego lata zaczęły umierać koty, a Ty nie dowierzałaś, że rzeczywistość może być tak bezlitosna. Czytałaś artykuły w Internecie, nie komentowałaś, bo co Ci się wychylać przed szereg, i tylko robiłaś się coraz bardziej ponura. Naiwna jesteś, Teresa, ile Ty masz lat? Proszę Cię, koty od zawsze umierają, tak jak ludzie, psy, ślimaki.

Ta śmierć nie była piękna i otoczona kwiatami, jak zapatrzona w nieboskłon prerafaelicka Ofelia. Była cicha, jak mieszkanie o piątej rano i trochę niechlujna, jak brudne naczynia zalegające w zlewie. Ojciec Marii leżał w kącie, na rozkładanym tapczanie, który wstawiono do kuchni tak dawno, że kobieta nie pamiętała już czasów gdy go tam nie było.

Słońce stało w zenicie jak strażnik, który za punkt honoru postawił sobie nie przepuścić ani grama chłodu. Przestrzeń pod nim syczała od poukrywanych w trawie świerszczy. Maciej wziął do ręki małe, czerwone grono, ale kiść ześlizgnęła mu się z dłoni.

Wydając z siebie dźwięki wpływamy na życie umysłowe i emocjonalne innych ludzi. Dźwiękami kształtujemy idee oraz obrazy w umyśle drugiego człowieka. Dzieje się tak również wtedy, gdy te dźwięki są zapisane, jak choćby w tym fragmencie „Greka Zorby” Nikosa Kazantzakisa: