Niewiele relacji jest dla mnie tak bardzo intymnych jak ta z kobietą, którą na świat sprowadził Manet, malując swoje „Śniadanie na trawie”. Moje myśli uporczywie wracają do niej od czasu, kiedy zobaczyłam obraz po raz pierwszy i wiedziałam już wtedy, że nasze połączenie będzie tym szczególnym, od którego nie sposób uciec i któremu nie należy się opierać...

Właściwością, która naoliwia wszystkie moje wewnętrzne mechanizmy, aby działały przynajmniej względnie przyzwoicie, jest poszukiwanie nieodwzajemnionej miłości w zjawiskach, dla których moja obecność jest obojętna, czy też może nawet zupełnie zbędna. Nie mogę więc być niesprawiedliwa i zbyć milczeniem moich nieśmiałych, ale też bardzo żarliwych uczuć wobec kobiet i dźwięków, a w szczególności w stosunku do konkretnego rodzaju dźwięku, którego naturalna kobiecość wpędza mnie za każdym razem dalej w labirynt zauroczenia...

To było w kwietniu, pamiętam, bo kiedy już wracałam do domu, w moim ogródku przy ulicy Rajskiej zerwałam pierwszego tulipana i wstawiłam do wazonu, a jak go wstawiałam to zobaczyłam, że kartka z kalendarza nie jest zdarta, więc zdarłam i to było w kwietniu...

Wyobraźnia ma w sobie coś boskiego, bo wszystkie religie, mimo różnic, w jednym są zgodne: Bóg nie ma ani początku ani końca...