Burza przesunęła się nocą w dół rzeki, ale w dzień zawróciła. Dogoniła mnie, choć uciekałem przed nią ślizgaczem. Ciemne chmury były prawie na wyciągnięcie ręki. Wiatr i fale wściekle atakowały moją łódź. Ślizgacz nabierał wody i coraz mozolniej pokonywał kolejne fale.

...Sztuka [Things we do for] LOVE w reżyserii Eugeniusza Korina jest zadziwiająco długa. Trwa prawie trzy godziny. W trakcie spektaklu jest nawet 20 minutowa przerwa, podczas której publiczność zgodnie ustawiła się w ciągnącej się aż na korytarze Pałacu Kultury kolejce do baru. Może powinno było być to dla mnie sygnałem, że mój stan trzeźwości nie do końca nadawał się do doświadczenia pełni walorów spektaklu...

Jak każdego popołudnia Chris nie miał co ze sobą począć. Siedział na ławce gapiąc się bezmyślnie przed siebie. Jego bezczynny umysł ożywił się na chwilę dostrzegłszy sporą kępkę trawy wyrastającą z rynny pobliskiego domu otoczonego nienagannym trawnikiem, koszonym regularnie przez magistrackie roboty. „Nikt jeszcze nie pomyślał o maszynach do koszenia rynien”...

Dwóch braci stoi w gabinecie martwego ojca. To bliźniacy. Jeden z nich trzyma pistolet. Broń jest naładowana i skierowana w skroń strzelającego. …

Jako pierwszą widzę ścianę w kolorze ochry, na przeciwległym do mnie krańcu pokoju. Pod ścianą fotel - butelkowo zielony, schowany za łóżkiem, wyłaniający się za niego do połowy. Na fotelu biały płaszcz w granatowe kwiaty, choć może jest to szalik? Nie, nie szalik - jeśli już to szal, ozdobna chusta, taka, którą zakłada się do teatru albo na przyjęcie w ambasadzie.