Tomek Goryczka zatrudnił się jako kierowca orbisowskiego autokaru. Jeździł po całej Polsce, poznawał nowe miejsca, nowe kobiety i wszędzie opowiadał o wielkiej krzywdzie jaka go spotkała u Zarembów. Za każdym razem ta krzywda w jego opowieściach rosła i coraz bardziej bulwersowała słuchaczy. Był tak przekonujący, że po jakimś czasie przekonał samego siebie, że wszystko, co opowiadał, naprawdę się wydarzyło, jak to często zdarza się patologicznym kłamcom.

Nie na wakacjach? - znad wiklinowego koszyka wyłoniła się sztuczna szczęka uformowana w uśmiech sąsiadki - Już po urlopie? Czy jeszcze przed? Zawsze o tej porze przecież wyjeżdżamy. 

Otworzył oczy. Znowu to samo. Ojciec szarpał go za ramię i dopytywał z przejęciem:  — Nie wiesz kto umarł?! Naprawdę?! Jacek przejrzał w pamięci twarze osób, których zgon mógłby wstrząsnąć ojcem. Wszystkie widział niedawno i były żywe. Ostrożnie powiedział:  — Nie wiem. Skąd miałbym wiedzieć?

Na początek pani głównym zadaniem… – mówiła kobieta o rzucającym się w oczy wdowim garbie i nastroszonej fryzurze w stylu pixie. Na imię miała Agata albo Agnieszka. Ale równie dobrze mogła być Pixie. Pixie, postanowiła w myślach – …będzie ostateczne zweryfikowanie poprawności dokumentów, które wcześniej były sprawdzane tylko raz.