Patrzę dłuższą chwilę na Alana, a Alan na mnie. Gapi się spod kredowo białego łba zmęczonymi oczami i dołami w kolorze atramentu z długopisu. Jest nieogolony, nieumyty i siedzi przed maszyną do pisania wraz ze stosem niedopałków, cygar, przypalonych, brudnych gaci i żółto-szarymi kłębami dymu. 

Czym skorupa dla nasienia, tym wstydliwość jest dla intymności. Tymczasem współcześni pisarze z upodobaniem opisują własne intymne życie. Niemal z każdym rokiem dalej przesuwają granice wstydu. Sugestywne przedstawienie własnego cierpienia jest gwarancją autentyczności, a ta z kolei ma gwarantować literacką jakość. 

Przez całe życie naśladujemy innych. W ten sposób tworzymy społeczeństwo. Gabriel Tarde, socjolog i psycholog społeczny, pod koniec dziewiętnastego wieku stwierdził, że fundamentem struktury i więzi społecznej jest właśnie imitowanie. Naśladownictwo jest tak potężną siłą, że pozostawia niewiele miejsca dla inwencji. Wszędzie, gdzie istnieje jakaś więź społeczna, ma miejsce imitacja.

To był długi dzień, chociaż listopadowy. Właściciel ogrzewanej szklarni ma zapewnioną pracę przez wszystkie dni roku. Tego dnia zaczął się zbiór sałaty, wyjątkowo udany, więc Jacek wracał do domu zmordowany i zadowolony. Na ganku zdjął buty, by nie zabłocić domu i na palcach zakradł się do drzwi kuchni. Lubił zaskakiwać swoją żonę, a ona lubiła być zaskakiwana, chociaż wpadanie męża do domu o różnych porach dnia dawno przestało być dla niej zaskakujące.